Biorąc prądy jeszcze silniejsze, a mianowicie powyżej 0,00001 Ampera, otrzymujemy skurcz przy prądzie wstępującym tylko w chwili otwierania, przy prądzie zaś zstępującym tylko w chwili zamykania—w pierwszym przypadku podczas zamykania, w drugim podczas otwierania pozostaje mięsień w spoczynku. Jeżeli uwzględnimy zmiany elektrotoniczne nerwie, i w tym przypadku możemy stwierdzić, że stan czynny także wychodzi tylko z miejsca zwiększonej pobudliwości. Przy prądzie wstępującym biegun ujemny leży dalej od mięśnia, bliżej zaś mięśnia biegun dodatni ; jakkolwiek więc powstaje zwiększenie pobudliwości w okolicy bieguna ujemnego, to jednak wskutek zniesienia przewodzenia, a raczej znacznego upośledzenia w okolicy bieguna dodatniego, stan czynny, który tutaj, tła w okolicy bieguna ujemnego powstaje, do mięśnia dojść nie może; przy otwarciu prądu wzrasta pobudliwość w okolicy bieguna dodatniego i stan czynny, który teraz w tej okolicy powstaje, ma swobodny dostęp do mięśnia. Przy prądach zstępujących biegun ujemny leży bliżej mięśnia, a więc w chwili zamknięcia prądu, gdy się zwiększa pobudliwość w okolicy tego bieguna, stan czynny a od razu wolny dostęp do mięśnia, wskutek tego otrzymujemy skurcz; w chwili otwarcia zaś mięsień pozostaje w spoczynku wsku-, tek tego, Że razem z otwarciem występują zmiany odwrotne; w okolicy bieguna dodatniego pobudliwość wzrasta, lecz natychmiast w okolicy bieguna ujemnego się obniża, również się zmniejsza w okolicy bieguna ujemnego przewodzenie i wskutek tego stan czynny, który powstaje w okolicy bieguna dodatniego do mięśnia nie dochodzi. Zmiany te przedstawiamy w następującej tabliczce Pfligera. Chociaż zwykle otrzymujemy skurcz tylko w warunkach wyżej podanych, t. j. w chwili zamykania i otwierania, albo też przy zmianach siły prądu, to jednakże są przypadki, w których prąd stały pomimo, że jego natężenie pozostaje nie zmienny, „jest w stanie wywołać tężec. Fakt tego rodzaju był obserwowany przez Du Bois-Reymonda, Chauveau, a głównie Pfliigera. I tak, autorowie ci wykazali, że niekiedy po zamknięciu prądu słabego zamiast zwyklego skurczu pojedynczego otrzymujemy skurcz tężcowy, który z początku występuje dość energicznie lecz stopniowo się zmniejsza, Pod wpływem zwiększania siły prądu skurcz ten także nieco wzrasta, jednak bardzo prędko zaczyna się zmniejszać i przy dalszem wzrastaniu prądu zupełnie się nie objawia. Skurcz ten możemy łatwiej wywołać używając prądów zstępujących, aniżeli wstępujących. Fakt ten oczywiście pozostaje sprzeczności z podanemi wyżej prawami Pflftgera, Wprawdzie przyczyna tego skurczu dotychczas nie została dostatecznie wyjaśnioną, jędnakże nie ulega wątpliwości, że punktem wyjścia jego jest także miejsce p0dniesionej pobudliwości, t. j. biegun ujemny. Podobnie Ritterowi udało się spostrzec skurcz tężcowy również trwający tylko przez pewien czas po otwarciu silnych prądów i wykazać, że punktem wyjścia tego tężca jest okolica bieguna dodatniego, który w tym przypadku jest także okolicą zwiększonej pobudliwości, Skurcz ten trwa niekiedy od 8—10 sekund. Jeżeli w tym czasie zostaje prąd na powrót zamknięty, to skurcz  tej chwili znika ; staje się jednak silniejszym, jeżeli przy zamykaniu pr@u jednocześnie kierunek jego zostaje zmieniony. ze jako punkt wyjścia służy biegun dodatni, można stwierdzić, przecinając nerw w okolicy międzybiegunowej w czasie trwania tężca; bezpośrednio po przecięeiu tężec znika. Oczywiście, że doświadczenie to można uskutecznić tylko tym przypadku, jeżeli się używa prądu zstępującego. [patrz też: psychiatra warszawa,poradnia psychologiczna ,psychoterapia warszawa]

Obok zmian w pobudliwości, pod wpływem prądu stałego zachodzą także zmiany, jak widzieliśmy wyżej, w przewodnictwie nerwów również zmieniają się ich własności elektryczne, lecz o tych mowa niżej. Zmianom tym Nd wpływem prądu stałego w nerwach du Bois-Reymond nadal nazwę stanu elektrotonicznegg; okolicę bieguna dodatniego nazwał an elektr oto n e IP, okolicę zaś bieguna ujemnego katelektrotonem. Badając zmiany w pobudliwości nerwów przy rozmaitych siłach prądu, możemy się przekonać, że tak analektroton, jak katelektroton również się zmieniają. Przy słabych prądach, jakkolwiek stopień  zmiany wogóle jest nieznaczny, zakres katelektrotonu w stosunku do zakresu anelektrotonu jest większy i wskutek tego punkt obojętny leży bliżej bieguna dodatniego. Przy prądach średnich zakres katelektrotonu i anelektrotonu są prawie równe, lecz stopień zmiany jest większy, punkt obojętny leży prawie w środku. Przy prądach zaś silnych zwiększa się znacznie zakres anelektrotonu i punkt obojętny przybliża się do bieguna ujemnego. Przytem zmiana w pobudliwości nerwu może być tak znaczna, że cząsteczki nerwu w okolicy bieguna dodatniego tracą nie tylko pobudliwość, lecz także i zdolność przewodzenia stanu czynnego (Pfluger). Przy słabych prądach jednak, jak widzieliśmy wyżej, przewodnictwo zmniejsza się tylko w okolicy bieguna dodatniego, przy średnich zaś, jak to z doświadczenia Grlinhagena i Hermanna wypada, zmienia się na całej przestrzeni, na której działa prąd stały, jakkolwiek zawsze obniżenie przewodnictwa występuje wcześniej w okolicy bieguna dodatniego. Jeżeli prąd stały zostaje przerwany i bezpośrednio po przerwaniu prądu zbadamy ponownie pobudliwość nerwu w okolicy obu biegunów, to możemy stwierdzić. że wkrótce po przerwaniu pobudliwość przedstawia stosunek odwrotny, a mianowicie zwiększa się w okolicy bieguna dodatniego i zmniejsza się w okolicy bieguna ujemnego. Zmiana ta jednak bardzo szybko ustępuje i nerw wraca do stanu pierwotnego. Zmiany elektrotoniczne możemy jednak obserwować tylko na nerwach wyciętych i ułożonych bezpośrednio na elektrodach prądu stałego; jeżeli zaś prądem stałym działamy na nerwy nie wycięte, np. przykładamy elektrody prądu stałego w pewnej odległości od siebie do skóry w miejscu, w którem przebiega ten lub inny nerw ruchowy, to zmian w pobudliwości nerwu, przynajmniej w tym stopniu, jak w nerwach wyciętych, nie spostrzegamy. To odmienne zachowanie się nerwu, pozostającego wśród innych tkanek, tłumaczy. Podnosząc silę prądu, możemy stopniowo dojść do takiej siły, przy której otrzymujemy skurcz tak w chwili zamykania, jako też otwierania. Natężenie takiego prądu waha się pomiędzy 0,000001 a 0,00001 Amp. W tym przypadku możemy również stwierdzić, Oznaczając dokładnie czas, w którym powstaje skurcz po zamknięciu lub otwarciu prądu, że w chwili zamykania stan czynny w nerWie wychodzi z okolicy katody, chwili zaś otwierania z okolicy anody. Ponieważ, jak widzieliśmy wyżej, w chwili powstawania elektrotonu wzrasta pobudliwość w okoliey bieguna ujemnego, w chwili zaś znikania w okolicy bieguna dodatniego, widzimy więc, . że stan czynny powstaje za każdym razem w okolicy, w której pobudliwość nagle wzrasta, a więc zawsze wychodzi z miejsca poDniesionej pobudliwości. [patrz też: psychiatra warszawa,poradnia psychologiczna ,psychoterapia warszawa]