Biorąc prądy jeszcze silniejsze, a mianowicie powyżej 0,00001 Ampera, otrzymujemy skurcz przy prądzie wstępującym tylko w chwili otwierania, przy prądzie zaś zstępującym tylko w chwili zamykania—w pierwszym przypadku podczas zamykania, w drugim podczas otwierania pozostaje mięsień w spoczynku. Jeżeli uwzględnimy zmiany elektrotoniczne nerwie, i w tym przypadku możemy stwierdzić, że stan czynny także wychodzi tylko z miejsca zwiększonej pobudliwości. Przy prądzie wstępującym biegun ujemny leży dalej od mięśnia, bliżej zaś mięśnia biegun dodatni ; jakkolwiek więc powstaje zwiększenie pobudliwości w okolicy bieguna ujemnego, to jednak wskutek zniesienia pyzewodzenia, a raczej znacznego upoŚledzenia w okolicy bieguna dodatniego, stan czynny, który tutaj, tła w okolicy bieguna ujemnego powstaje, do mięśnia dojść nie może; przy otwarciu prądu wzrasta pobudliwość w okolicy bieguna dodatniego i stan czynny, który teraz w tej okolicy powstaje, ma swobodny dostęp do mięśnia. Przy prądach zstępujących biegun ujemny leży bliżej mięŠnia, a więc w chwili zamknięcia prądu, gdy się zwiększa pobudliwość w okolicy tego bieguna, stan czynny a odrazu wolny dostęp do mięśnia, wskutek tego otrzymujemy skurcz; w chwili otwarcia zaś mięsień pozostaje w spoczynku wsku-, tek tego, Że razem z otwarciem występują zmiany odwrotne; w okolicy bieguna dodatniego pobudliwość wzrasta, lecz natychmiast w okolicy bieguna ujemnego się obniża, również się zmniejsza w okolicy bieguna ujemnego przewodzenie i wskutek tego stan czynny, który powstaje w okolicy bieguna dodatniego do mięśnia nie dochodzi. Zmiany te przedstawiamy w następującej tabliczce Pfliigera. Chociaż zwykle otwzymujemy skurcz tylko w warunkach w yŻej podanych, t. j. w chwili zamykania i otwierania, albo też przy zmianach siły prądu, to jednakże są pyeypadki, w których prąd stały pomimo, że jego natężenie pozostaje niezmiennery, „jest w stanie wywołać tężec. Fakt tego rodzaju był obserwowany przez Du Bois-Reymonda, Chauveau, a głównie Pfliigera. I tak, autorowie ci wykazali, że niekiedy po zamknięciu prądu słabego zamiast zwyklego skurczu pojedynczego otrzymujemy skurcz tężcowy, który z początku występuje dość energicznie lecz stopniowo się zmniejsza, Pod wpływem zwiększania siły prądu skurcz ten także nieco wzrasta, jednak bardzo prędko zaczyna się zmniejszać i przy dalszem wzrastaniu prądu zupełnie się nie objawia. Skurcz ten możemy Iatwiej wywołać używając prądów zstępujących, aniżeli wstępujących. Fakt ten oczywiście pozostaje sprzeczności z podanemi Țyż,ej prawami Pflftgera, Wprawdzie przyczyna tegp skurczu dotychczas nie została dostatecznie wyjaśnioną, jędnakże nie ulega wątpliwości, że punktem wyjścia jegg jgst także miejsce _T0dniesionej _pobudliwośei, t. j. biggyn .ujeł!lyy. Podobnie Ritterowi udało się spostrzedz skurcz tężcowy również trwający tylko przez pewien czas po otwarciu silnych prądów i wykazać, że punktem wyjścia tego tężca jest okolica bieguna dodatniego, który w tym pyzypadku jest także okolicą zwiększonej pobudliwości, Skurcz ten trwa niekiedy od 8—10 sekund. Jeżeli w tym czasie zostaje prąd napowrót zamknięty, to skurcz  tej chwili znika ; staje się jednak silniejszym, jeżeli przy zamykaniu pr@u jednocześnie kierunek jego zostaje zmieniony. ze jako punkt wyjścia służy biegun dodatni, można stwierdzić, przecinając nerw w okolicy międzybiegunowej w czasie trwania tężca; bezpośrednio po przeeięeiu tężec znika. Oczywiście, że doświadczenie to można uskutecznić tylko tym przypadku, jeżeli się używa prądu zstępującego.

Obok zmian w pobudliwości, pod wpływem prądu stałego zachodzą także zmiany, jak widzieliśmy wyżej, w przewodnictwie nerwów\ również zmieniają się ich własności elektryczne, lecz o tych mowa niżej. Zmianom tym Nd wpływem prądu stałego w nerwach du Bois-Reymond nadal nazwę stanu elektrotonie znegg; okolicę bieguna dodatniego nazwał an elektr oto n e IP, okolicę zaś bieguna ujemnegqy katelektrotonem. Badając zmiany w pobudliwości nerwów przy rozmaitych siłach prądu, możemy się przekonać, że tak anăJektroton, jak katelektroton również się zmieniają. Przy słabych prądach, jakkolwiek stopień  zmiany wogÓle jest nieznaczny, zakres katelektrotonu w stosunku do zakresu anelektrotonu jest większy i wskutek tego punkt obojętny leży bliżej bieguna dodatniego. Przy l)rądach średnich zakres katelektrotonu i anelektrotonu są prawie równe, lecz stopień zmiany jest większy, punkt obojętny leży prawie w środku. Przy prądach zaś silnych zwiększa się znacznie zakres anelektrotonu i punkt obojętny przybliża się do bieguna ujemnego (ryc. 64— Ta). Przytem zmiana w pobudliwości nerwu może być tak znaezna, że cząsteczki nerwu w okolicy bieguna dodatniego tracłț nietylko pobudliwość, lecz także i zdolność przewodzenil stanu czynnego (Pfluger). Przy słabych prądach jednak, jak widzieliśmy wyżej, przewodnictwo zmniejsza się tylko w okolicy bieguna dodatniego, przy średnich zaś, jak to z doświadczenia Grlinhagena i Hermanna wypada, zmienia się na całej przestrzeni, na której działa prąd stały, jakkolwiek zawsze obniżenie przewodnictwa występuje wcześniej w okolicy bieguna dodatniego. Jeżeli prąd stały zostaje przerwany i bezpośrednio po przerwaniu prądu zbadamy ponownie pobudliwość nerwu w okolicy obu biegunów, to możemy stwierdzić. że wkrótce po przerwaniu pobudliwośó przedstawia stosunek odwrotny, a mianowicie zwiększa się w okolicy bieguna dodatniego i zmniejsza się w okolicy bieguna ujemnego. Zmiana ta jednak bardzo szybko ustępuje i nerw wraca do stanu pierwotnego. Zmiany elektrotoniczne możemy jednak obserwować tylko na nerwach wyciętych i ułożonych bezpośrednio na elektrodach prądu stałego; jeżeli zaś prądem stałym działamy na nerwy nie wycięte, np. przykładamy elektrody prądu stałego w pewnej odległości od siebie do skóry w miejscu, w którem przebiega ten lub inny nerw ruchowy, to zmian w pob udliwośei nerwu, przynajmniej w tym stopniu, jak w nerwach wyciętych, nie spostrzegamy. To odmienne zachowanie się nerwu, pozostającego wśród innych tkanek, tłuma Podnosząc silę prądu, możemy stopniowo dojść do takiej siły, przy której otrzymujemy skurcz tak w chwili zamykania, jakoteż otwierania. Natężenie takiego prądu waha się pomiędzy 0,000001 a 0,00001 Amp. W tym przypadku możemy również stwierdzić, znaczając dokładnie czas, w którym powstaje skurcz po zamknięciu lub otwarciu prądu, że w chwili zamykania stan czynny w nerie wychodzi z okolicy katody, chwili zaś otwierania z okolicy anody. Ponieważ, jak widzieliśmy wyżej, w chwili powstawania elektrotonu wzrasta pobudliwość w okoliey bieguna ujemnego, w chwili zaś znikania w okolicy bieguna dodatniego, widzimy więc, . że stan czynny powstaje za każdym razem w okolicy, w której pobudliwość nagle wzrasta, a więc zawsze wychodzi z miej sca poa niesionej pobudliwości.